Een review van Gamble voor http://prepshop.nl/
Voor prepshop.nl ben ik benaderd om een gedegen review te geven van de 72 uurs survival BOB.
Het gaat om de kleinere versie van de reeds eerder bestaande grote broer en de webshop wil weten of ze hier met deze tas een goed product op de markt neerzetten en of deze geschikt is om haar clientèle in deze vorm aan te bieden.
Aangezien ik een outdoor man pur sang ben en de nodige ervaring heb met Bushcraft en Survival, is het aan mij gegund om deze tas in het veld te gaan testen.
Voor een volledig beeld van de BOB en de inhoud: http://prepshop.nl/overleven/basis-bug-out-bag-bbobje
Plannen worden gelijk gesmeed en mijn eerste intentie is om een drie daagse hike te ondernemen van Lelystad naar Biddinghuizen en uiteindelijk het Veluwemeer, waar ik zogezegd aan het einde van de 72 uur opgepikt zal worden door mijn contactpersoon.
Met Simurgh, de beheerder van de webshop heb ik afgesproken dat ik op zondag 09/02/'14 vanaf 13:00 in de middag tot 00:00 middernacht, zal wachten op een sms die mijn vertrek zal aankondigen.
Dit omdat in een echte noodsituatie waarin je tot evacuatie zal overgaan, je naar alle waarschijnlijkheid ook geen exact tijdstip tot vertrek zult hebben en de tocht een zo realistisch mogelijk karakter zal behouden.
Dat uiteindelijk alles anders zal lopen dan gepland, is in een survival situatie eerder regel dan uitzondering..........
Nacht van zondag 09/02/'14 op maandag 10/02/14.
Tijd: 00:00, Dag 1.
Na de hele dag gewacht te hebben op een sms om het startsein te geven voor deze tocht, vertrek ik uiteindelijk om middernacht zonder iets gehoord te hebben.
Waarschijnlijk is Simurgh mij vergeten of in slaap gevallen zonder me te waarschuwen, maar ondanks dat zet ik de tocht vol goede moed in.
Ik stap in de auto die mij bijna tot de buitenrand brengt van Lelystad vanwaar ik zal beginnen met lopen.
Terwijl ik begin aan dit avontuur heb ik de weersverwachtingen nog even doorgenomen en het schijnt dat ik geluk zal hebben met het weer.
Zondag overdag was er een flinke storm en nog veel meer regen, maar de vooruitzichten geven kalm weer aan voor de komende dagen met af en toe regen en verder temperaturen boven de nul.
Nog iets wat uiteindelijk achteraf anders zal lopen dan ik had gedacht....
Er waait nog steeds een stevig windje en gelukkig heb ik me goed ingepakt.
Het plan is om in deze nacht de meeste kilometers te maken en in 1 ruk rond de 21 a 22 kilometer te lopen naar Biddinghuizen, alwaar ik enkele uren zal rusten eer ik mijn eerste kamp opsla in de bossen rond het dorp tijdens daglicht.
Toen ik de tas (een US Assault 35 liter gevechtsrugzak) omdeed viel het mij gelijk op dat de schouderbanden naar achteren toetrekken, waardoor het gewicht op de onderrug en heupen neer komt.
Hoe strak ik de schouderbanden ook snoer, het gewicht blijft onevenredig verdeeld.
Iets waar ik na de eerste nacht toch enigzins last van krijg.
Het tweede punt van de tas, is dat de heupgordel slechts een band is. Stevig en dik dat wel, maar niet zoals echte hikingtassen met de juiste heupband zodat lange wandeltochten enigzins ontlastend werken op je lichaam.
Na een aantal kilometers is mijn conclusie dan ook snel dat de tas uitermate geschikt is als daypack, noodtas a.k.a BOB, maar niet als hikingtas voor dagenlange wandeltochten.
Enfin. De tas is bedoeld als BOB en hier zal ik het mee moeten doen.
De tas zelf is van stevig materiaal en voorzien van molle systeem. Dit betekent dat de tas geschikt is om andere tassen met molle systeem er op aan te sluiten.
Voor een noodvoorzieningen tas van 72 uur zal dit niet snel nodig zijn, maar men weet nooit waar het uiteindelijk goed voor is of wat een ander nog aan extra's meeneemt.
Verder beschikt de tas over vele verschillende inwendige en uitwendige vakken en kan je hem middels riempjes strakker dan wel groter maken.
Al met al geen slechte tas en terwijl ik verder loop bedenk ik mij dat in huize Gamble de tas eenzelfde functie zal krijgen.
The endless road during the night.
Na zo'n 10 km bereik ik de afslag naar een boeren binnenweg. Ik zal hierdoor een stuk afsnijden, maar ben wel in het open veld en zonder beschutting tegen de wind.
Doordat het moraal goed is en het tempo niet te snel en niet te langzaam, is het echter goed te doen.
Ik ben blij dat ik mijn meegeleverde veldfles van te voren van water heb voorzien en neem een paar flinke teugen.
Vanaf morgen zal ik hem alleen nog kunnen vullen middels de waterfilter, maar voor nu zal ik niet snel uitgedroogd raken
Alles lijkt anders in de nacht en het gezelschap van enkele sterren en de maan die me op deze reis vergezellen, doen me mezelf levendiger voelen dan ooit.
Mijn gedachten gaan naar overal en nergens heen en ik geniet nu al van elke minuut die ik door zal brengen in de buitenlucht.
Langzaam maar zeker doemen in de verte de lichtjes van Biddinghuizen op.......
Nog een paar km te gaan
Stevig ingepakt
Maandagochtend 05:00
Ongeveer een half uur geleden ben ik aangekomen in Biddinghuizen. Na een beetje gefilmd te hebben voor de video review, valt mijn accu leeg van de camera.
Ik heb op zondag de hele dag de camera op de lader gehad, dus dit vind ik vreemd.
De andere meegeleverde accu paste niet op dit model camera. Daar was ik al wel achter gekomen.
Door dit gegeven ben ik genoodzaakt om straks langs mijn zus haar huis te gaan (tevens degene van wie ik de camera heb geleend en woonachtig in Biddinghuizen), om te gaan laden en uitleg te vragen.
In de tussentijd zal ik op zoek gaan naar een plekje om uit te rusten.
Doordat het op dit tijdstip nog vol op donker is, zal een onderkomen in het bos maken nog niet tot de opties behoren.
Wandelend door het park en schijnend met het licht van de Olight S15 Baton zaklamp gevuld met de Eneloop batterij die ook meegeleverd was in de tas, zoek ik mijn weg door het donker.
De zaklamp heeft drie standen die ik ontdek.Fel licht, zacht licht (maan stand) en stroboscoop.
Later kom ik er achter via de site dat er 5 standen zijn, maar deze heb ik in het veld niet kunnen ontdekken.
Het is een klein en handzaam apparaatje die herinnert in welke stand je hem voor het laatst gebruikt hebt dmv de knop 2 sec ingedrukt te houden.
De knop moet ik meer aan wennen. Op de 1 of andere manier blijf ik de volledige drie dagen zoeken naar waar de aan/uit knop zit en zit ik telkens verkeerd aan de zijkant te zoeken.
Ik vraag me dan ook continue af of dit nou echt aan mij ligt.
Volgens de gegevens kan hij 2 meter onder water nog steeds schijnen en zit er aan de binnenzijde bij de batterij een magneetje (die gemakkelijk verwijdert kan worden en eventueel voor bv een geimproviseerde kompas kan dienen).
Ik besluit om van een parkbankje met tafel een tent te maken met de poncho uit de tas die ook als tarp gebruikt kan worden.
De poncho heeft aan de zijkanten drukknopen die je open kan maken om hem uit te vouwen en er zitten ringen aan met touwtjes om hem mee te spannen.
De kap kan ingesnoerd worden en zo beschik je over een mooi zeiltje die je voor meerdere doeleinden kan gebruiken.
De bovenkant span ik over de tafel en vouw hem dubbel onder me op het bankje.
Zo lig ik droog en windvrij en kan ik enkele uren tot het licht is een beetje uitrusten.
De cameratas ligt op tafel onder het zeil gespannen en de BOB gebruik ik als kussen
Na een uurtje of anderhalf begin ik het koeler te krijgen en besluit ik om een ander bankje te gaan zoeken om mijn lichaam weer op temperatuur te krijgen.
Na hier ook weer ongeveer zo'n klein uurtje te hebben gelegen merk ik dat ik voor nu wel voldoende slaap heb gehad.
De spanning van het avontuur giert nog door het lichaam en de zon begint langzaam op te komen.
Ik heb zin om op pad te gaan en al wandelend besluit ik om eerst even navraag bij mijn zus haar huis te doen voordat ik verder de bossen in wandel.
Mijn zus woont aan de rand van het bos en al hoewel zij niet thuis is deze week, tref ik nog net haar dochter aan die het huis wilt verlaten.
Mijn nichtje en tevens peetdochter verteld mij dat het probleem met de accu reeds bekend is en vind het vreemd dat haar moeder me dit niet van tevoren had verteld.
Thnx zusje, denk ik terwijl ik een inwendige vloek tevoorschijn tover.
Als ik dit had geweten dan had ik misschien een andere camera kunnen lenen en zat ik nu niet met de spreekwoordelijke gebakken peren...
Koortsachtig begin ik aan een oplossing te werken.
Ook dit is survival! Als plan A niet werkt moet je overschakelen naar plan B en desnoods naar plan C als dat is wat je moet doen.
Met mijn nichtje spreek ik af dat ze deze dagen de schuurdeur niet op de klink laat staan, maar alleen op slot zal zetten.
Omdat ik over een huissleutel beschik, kan ik dan op elk door mij gewenst tijdstip in de schuur komen en de camera daar opladen.
Het hele oorspronkelijke plan gooi ik dan ook overboord en ik besluit te plekke om deze dagen in de bossen van Biddinghuizen door te brengen.
Nu ik dit ietwat chagrijnig heb besloten, laat ik de camera aan de lader achter om de bossen te gaan verkennen.
Ik hoop zo anoniem mogelijk mijn verblijf hier te kunnen volbrengen, zonder dat de mensen in het dorp straks gaan spreken over een bosjesman die de dorpsbossen onveilig maakt.
Biddinghuizen
Met een stevige pas loop ik door de bossen totdat ik halverwege een dennenbos tegenkom.
Ik doorkruis het bos terwijl ik jonge dennennaalden in mijn broekzak steek.
Hmmm.... dit gaat straks een lekker kopje thee worden.
Al lopend kom ik terecht bij een open water omringd door heuveltjes wat in de winter als ijsbaan gebruikt wordt door de dorpelingen.
Aangezien mijn veldfles door overmatig drankgebruik de bodem bereikt heeft, besluit ik om even halt te houden en de Saywer mini-waterfilter tevoorschijn te halen.
Het filter is het belangrijkste stukje gereedschap in mijn tas.
Dankzij dit waterfilter die volgens de gebruiksaanwijzing zo'n 350.000 liter water kan filteren en 99,999% van alle bacteriën doodt, zal ik in staat zijn deze 72 uur te overleven.
Immers, een mens kan gemakkelijk 3 weken zonder voedsel. Als je 3 dagen niet drinkt dan ben je er geweest. Punt uit!
Ik plaats het rietje op de daarvoor bestemde opening, die makkelijk te herkennen is doordat er aan die kant ook een schroefdraad zit waar je de squeeze (een plastic zakje die je aan het filter kan schroeven) of een fles aan kan bevestigen.
Ik hurk langs de waterkant en drink eerst uit het water via het rietje.
Ongelooflijk hoe helder dit water smaakt!
Nadat ik mijn dorst gelest heb, pak ik de squeeze erbij. Ik blaas de squeeze bol en dompel hem onder water. Nadat hij volgelopen is bevestig ik hem aan het filter en hang hem ondersteboven in de veldfles.
Volgens gebruiksaanwijzing druk ik zachtjes zodat de zak niet scheurt en na enkele minuten is mijn veldfles bijna vol. Ik herhaal dan ook de handeling totdat de fles vol is en vervolg mijn tocht.
Helemaal achterin het dorpsbos zie ik plotseling een klein sparrenbos. Dit bos zal ideaal zijn om mijn base camp op te slaan en nog voordat ik het verken draai ik rechtsomkeert om eerst de camera te gaan halen.
Ik baal van het gedoe met de camera, maar ja ik heb het mezelf op de hals gehaald en nu moet ik ook niet gaan zeiken zeg ik tegen mezelf terwijl ik de cameratas weer om mijn lichaam snoer.
Vlug loop ik terug en kan na een bocht nog net een wandelaar met hond ontwijken door in de bosjes te springen, enkel omdat de hond een tiental meter voor zijn/haar baasje uit liep.
Ik kan me niet volledig onzichtbaar verstoppen voor het baasje, maar gelukkig is deze zo met zijn hond bezig dat deze geen oog heeft voor de vluchteling in het struikgewas.
Na zo'n 15 min bereik ik het achterste deel van het bos.
Volledig vrij en me veilig voor ongewenste toeschouwers geacht, geniet ik van de wandeling in de buitenlucht en adem de zuivere lucht in die de natuur mij hier aanbied.
Al filmend kom ik bij de rand van het sparrenbos aan. Terwijl ik dichterbij kom, ontwaar ik een bekende blauwe kleur en hoopvol gaat mijn hart sneller kloppen.
Ik heb gelijk!
Een glimlach omtrekt mijn gezicht als ik al naderend besef dat ik hier midden in het bos een afdekzeil aantref die op een hele oude en verlaten kinderhut ligt.
Alhoewel verlaten? Ik denk het wel, want zo ziet het er uit. Maar helemaal zeker ben ik er niet van.
Tot mijn genoegen zie ik dat op de bodem van de hut ook nog eens een oranje zeil ligt en ik kan mijn geluk niet meer op.
Als er iets is wat er tijdens een survivaltocht waarbij ik niets meer bij me heb dan de kleren aan mijn lijf en de tas vol gereedschappen, mij meer blij mee kan maken dan is dit het wel.
Met de zeilen kan ik een hangmat maken van de ene en de ander als tarp eroverheen gebruiken.
Omdat ik niet zeker weet of de hut nog onbewoond is, beloof ik plechtig alles weer in originele staat terug te brengen.
Helaas blijkt dit makkelijker gedacht dan gedaan.
Al bij de eerste aanraking valt de hele hut uit elkaar en gelijk bedenk ik mij dat de gedachte aan veiligheid niet samen viel met de bouw van deze constructie.
Omdat ik me nog goed kan herinneren hoe het is om hutten te bouwen als kind, vind ik dat het mijn morele verplichting wordt om deze huttenbouwers morgen op de goede weg te helpen.
Ondertussen heb ik wel zin in een kopje dennennaaldenthee en ik pak de benodigdheden eens uit mijn tas.
Als allereerst pak ik mijn Mora mes uit mijn tas.
Ik ben tenslotte in het bos en dan hoor je een goed en stevig mes aan je riem te hebben hangen.
Tijdens de tocht hield ik het mes goed opgeborgen in het binnen vak van de tas. Mocht ik onderweg op de 1 of andere manier aangehouden zijn, dan zou het mes om deze reden niet afgepakt worden.
In het bos ben ik vrij en kan hij gewoon aan mijn broekriem. Alhoewel, broekriem....
Persoonlijk hou ik er niet van als een mes te dicht op mijn heup zit. Dit ervaar ik als lastig en ook als een persoonlijke mening.
De schede van dit Mora mes is stevig en aan mijn broekzak bevestigd zit hij zelfs na een aantal ruwe tests nog steeds onverwoestbaar vast.
Een mes doet wat met een man. Het biedt veiligheid, gereedschap en een wapen.
Ook al is het zo klein. Iedere man weet wat ik bedoel!
Dit is 1 van de goedkoopste messen van Mora (ik geloof nog geen 13 euro in de shop), maar qua kwaliteit doet hij niet onder voor veel messen van andere merken die €50,- of meer kosten.
Mora staat bekend om zijn vakmanschap en ik ben blij dat ik dit mes in de BOB erbij heb.
Als tweede pak ik de veldfles met water. Onderin de hoes zit een aluminium drinkbeker waarmee ik kan koken deze dagen.
Wederom hou ik persoonlijk van dit soort militaire veldflessen. Plastic Bidons doen het niet goed bij mij en de veldfles is makkelijk koppelbaar aan riem of tas, of zoals in dit geval aan een riempje gelust.
Als derde pak ik de exotac survival candle.
Deze kaars in blik met drie lonten bestaand uit 100% bijenwas belooft 16 uur brandtijd en je schijnt er ook op te kunnen koken.
Als laatst pak ik de Cowboy strike anywhere matches. Een pakje lucifers van 100 stuks die volgens beschrijving op elke ondergrond vlam kunnen vatten.
Nadat ik het water met de dennennaalden in de drinkbeker heb gedaan, pak ik de kaars en lucifers.
Gelijk bij de eerste lucifer gaat het mis.
De kop breekt namelijk gelijk af!
Ik pak een tweede lucifer en hou deze goed geklemd tussen duim en wijsvinger.
Na drie keer strijken is de kop weggesleten en pas bij de derde lucifer heb ik een vlam.
Aan het einde van de 72 uurs tocht zal ik uiteindelijk deze lucifers als slechtste item uit de tas bestempelen en eerlijk waar, je kan nog beter een gewoon luciferdoosje bij de supermarkt kopen zo slecht zijn ze!
In ieder geval heb ik vuur en de drinkbeker gehangen aan een takje boven de kaars zorgt ervoor dat ik 10 minuten later eindelijk kan genieten van een heerlijk bakje thee.
Dennennaaldenthee
Met iets warms in de maag wil ik gaan beginnen met de opbouw van het kamp.
Ik haal de paracord uit de tas (17 meter van het sterkste touw) en zoek twee goede bomen.
Het uiteinde van het blauwe zeil vouw ik eerst om twee stokken die ik met touw stevig vastbind.
Zo zal de hangmat die ik voor ogen heb niet los kunnen raken.
Ik doe dit ook aan de andere kant en bind beide uiteindes vast aan de boom.
Een hangmat is geboren!
Vervolgens pak ik het oranje zeil en denk met een review in gedachten, dat het misschien een goed idee zou zijn om de Gorilla tape er eens bij te pakken.
Volgens die omschrijving kan de tape namelijk op elke denkbare ondergrond hechten en ik zou ik niet zijn als ik dat niet eens in de praktijk zou willen testen.
Om dat idee uitvoerbaar te maken wil ik twee lange takken aan weerszijde van de bomen elkaar onderling laten verbinden.
Ik duik weer in de tas en pak de Commando draadzaag erbij.
Als ik twee goede takken heb uitgezocht wil ik deze met de draadzaag gaan zagen.
De zaag is een los en handzaam opvouwbaar zaagje, wat ik het best kan beschrijven als een lang draad met zaagtanden er aan.
Aan beide uiteinden zitten lusjes om je hand om te wikkelen en dus wikkel ik deze stevig om mijn knuisten.
De truc met dit soort zaagjes is om schuin te zagen van boven naar beneden gericht.
Nooit recht zagen want dan loopt hij vast.
Als je schuin zaagt van boven naar beneden, dan zal het gewicht van de tak los raken van de stam en zou je theoretisch makkelijk en snel erdoorheen kunnen gaan.
Helaas is ook de kwaliteit van de zaag zo inferieur dat vastloper op vastloper volgt.
Er zijn voor slechts enkele euro's meer zo veel betere zaagjes op de markt verkrijgbaar, dat ik dan ook aanbeveel om deze in deze BOB te plaatsen.
Geen nood! alhoewel klein maar fijn, heb ik nog steeds een Leatherman met zaagje er aan waardoor ik makkelijk de takken kan doorzagen.
Het is jammer, want was het een dikke stam geweest dan was de zaag van de Leatherman te klein, maar gelukkig voor dit karwei de juiste tool.
Aah...zucht... de Leatherman! Een multitool met o.a. Een scheerscherp mesje, zaagje, tang, blikopener, vijl, kruiskop en platte schroevendraaier, serrated mesje en geleverd met lederen hoesje met bevestigingshaak.
Een tool met levenslange garantie en zowel in diverse survival situaties, als in het dagelijkse leven je beste vriend....
Ik begin af te dwalen en ga weer even terug naar het karwei.
Zodra ik de takken heb gezaagd voor mijn overkapping, pak ik de Gorilla tape er weer bij.
9 meter lijkt veel, maar zodra ik de takken met groot gemak om de boom heb gewonden, heb ik er bijna spijt van dat ik geen extra 9 meter bij me heb.
Dit is een product wat doet wat hij zegt.
De tape goed in de groeven drukkend, merk ik dat er geen woord teveel is gezegd over de kwaliteit die hij moet leveren.
Als ik het oranje zeil met paracord bevestig, weet ik al dat ik me vannacht ondanks de nog steeds aanwezige wind geen zorgen hoef te maken of ik droog blijf.
Zodra ik alles heb bevestigd maak ik nog een muurtje van balken zodat de warmte van het vuur terugkaatst naar mij toe en ga ik eens lekker liggen in de hangmat.
De hangmat ligt zo comfortabel dat ik weldra eindelijk sinds het begin van de tocht eens goed mijn ogen dicht doe en al snel lig te snurken.
Basecamp
Welterusten.
Als ik wakker wordt uit mijn middagdutje begin ik brandhout te verzamelen voor het kampvuur.
Ik vind een oude omgevallen spar waarvan ik weet dat de kleine takjes uitstekend harshoudend materiaal is om het vuur laaiende te houden en wil enkele dikke takken gebruiken om andere dikke takken sneller te laten drogen (Het meeste hout in het bos is nog zeiknat van de storm gistermiddag en de spar die snel opbrand kan gebruikt worden om het vocht uit de andere takken te trekken).
Terwijl ik bezig ben kom ik na het zien van een klein plastic emmertje in de omgeving van de reeds eerder gevonden hut, op het idee om van een lange "drietand" tak een schepnet te maken.
Misschien kan ik mosselen vinden in het kanaal achter het bos en het plan is om in het donker een poging te wagen.
Het is immers niet mijn plan om in vol daglicht als iedereen me kan zien op zo'n onderneming te gaan.
Nu alles gereed is in mijn geimproviseerde kamp, ga ik op zoek naar wat eetbaars.
De honger begint nu eindelijk te komen en ik heb precies genoeg daglicht om bij de ijsbaan een lading paardenbloemen te vinden.
Het blad kan zowel rauw als gekookt zoals sla gegeten worden en de wortel is ook volledig eetbaar.
De wortel vind ik lekkerder dan blad en ik zoek vooral jonge plantjes omdat deze wortel minder bitter smaakt.
Survival food nr.1 omdat de paardenbloem het hele jaar door groeit.
Als de avond valt loop ik door de schemering richting het kanaal.
Bij aankomst heb ik eigenlijk al weinig hoop omdat ik vrijwel niks kan zien, maar toch onderneem ik een half uur lang enkele pogingen met mijn drietand schep.
Het faalt natuurlijk jammerlijk en ik neem me voor om morgen bij daglicht een nieuwe poging te wagen.
Ik wandel in het donker terug en omdat ik van de paden loop wil ik de zaklamp gebruiken.
Er komt maar een klein armzalig lichtje uit de lamp en ik begrijp dat de batterij leeg is.
Gvd denk ik! Net een nieuwe batterij, istie gewoon leeg!
Door de zaklamp alleen af en toe aan te flitsen kan ik de weg terug vinden naar het kamp.
Aangekomen begin ik gelijk met mijn Exotac polystryker firesteel en met de Tinder on a rope (een stuk zwaar harshoudend hout wat snel vlam vat) het kampvuur aan te krijgen.
Met de Mora snij ik eerst kleine schilletjes van het hout en met de firesteel probeer ik deze vervolgens aan te krijgen.
De firesteel is even wennen omdat ik in het donker zit en de meeste firesteels een platte striker hebben. Deze is juist gevormd waardoor je hem precies in de goede hoek moet zetten en ik even moet oefenen.
Het duurt een poosje, maar uiteindelijk krijg ik het vuur aan.
Snel begin ik met de sparrentakjes een goed vuurtje aan te leggen.
Helaas doordat het meeste dikke hout nog zo nat is, ben ik uiteindelijk genoodzaakt om de complete Tinder on a rope in het vuur te gooien.
Deze brand precies lang genoeg om een heugelijk vuurtje te doen ontbranden.
Ik glij lekker in mijn hangmat en slaap als een roos, alhoewel ik om de twee uur het kampvuur even na moet kijken.
De ingang naar het sparrenbos
Dinsdagochtend 11/02/'14, Tijd: 06:30, Dag 2.
Na een heerlijke nachtrust ben ik tijdens het krieken van de dag alweer op.
Eerst naar de schuur van mijn zus om de camera op te laden en nog wat paardenbloemen onderweg scoren.
Ik trek mijn OXXA X-Mech 600 handschoenen aan, die sinds het begin van de tocht al een dankbare eigenaar hebben gevonden.
De handschoenen zijn stevige slijtvaste handschoenen met een perfecte pasvorm en voortaan zullen dit de handschoenen zijn die ik het liefst op mijn Bushcraft en Survival tochten meeneem.
Handschoenen en duivelse camera
Na de camera op het oplaadpunt achtergelaten te hebben loop ik richting kanaal. Misschien dat ik nu bij daglicht kan zien of er mosselen zijn.
Onderweg doe ik mij tegoed aan paardenbloem en bij het kanaal gekomen verover ik ook nog wat wortelstok van riet die je prima kan eten.
Een beetje moeilijk uit de bodem te krijgen, maar met wat moeite zeker te doen.
Onder een bruggetje wat leid naar een eilandje spot ik mossels.
Hmmm...dat wordt vandaag eindelijk eens warm eten. Ik loop snel terug naar het kamp om deze op te breken. Vandaag slaap ik weer ergens anders heb ik mezelf voorgenomen en onder de noemer "leave no trace" moet ik mijn hele aanwezigheid uitwissen.
Helemaal uitwissen? Ik had mezelf nog beloofd om een nieuwe hut voor de kinderen te maken, dus daar moet ik eerst een beginnetje mee maken.
Vol energie en denkend aan hoe ik zelf als kind was begin ik aan mijn karwei.
Ik maak muurtjes van balken opeengestapeld en trek daar het oranje zeil strak overheen.
Het blauwe zeil ga ik nog een dagje meenemen denk ik en verstop deze in de buurt. Je weet nooit waar het vanavond handig voor kan zijn toch!
Als het zeil gespannen is overdek ik deze een stuk met mos.
Als de kinderen dit zien zullen ze zeker snappen wat de bedoeling is.
Voor de zekerheid schrijf ik een briefje wat ik scheur uit mijn notitieblok en had meegenomen voor aantekeningen en onderteken ik deze met:
Veel succes! Jullie vriend, De Anonieme Reiziger.
De kinderhut.
Ik eet mijn restantje groentevoer op en vertrek richting kanaal.
Na de veldfles weer bijgevuld te hebben, ga ik op mosseljacht.
Ik moet uiteindelijk het hele eiland rond, maar vind 12 gesloten mosselen, waarvan er uiteindelijk 5 volledig gesloten en dus eetbaar blijken.
Het is inmiddels al in de middag en probeer zo ongezien mogelijk de camera weer op te halen.
Helaas wordt ik gezien door twee druk kletsende dames die de hond uitlaten en met een vreemd gezicht kijken naar deze meneer in volledige bos gear. Ik groet ze zo vriendelijk mogelijk en de dames kletsen vrolijk verder, zich verder absoluut niet om mijn aanwezigheid bekommerend.
Bij het einde van het bos ontdek ik een zeecontainer. De dochter van mijn zus had gisteren al gezegd dat deze er stond en dat het een jongerenkeet is die zomers veel gebruikt wordt.
Lekker achteraf, tegen het bos aan en niemand die last van de jongeren heeft.
Na mijn aanschouwing van dit Apocalyptische geheel, vind ik het mijn taak om in de naam van Urban Survival hier vannacht mijn kamp op te slaan.
Ik bedoel: Eerst een bankje in het park, dan een hangmat in het bos, om vervolgens in een zeecontainer te slapen.
Het wordt niet meer survival dan dit!
Glimlachend haal ik het zeil op dat dieper in het bos ligt en kom terug.
Apocalyptische aandoening.
Binnen in de keet staat aan de rechterkant een stapel pallets. Ik bouw er een muurtje van en een tafeltje zodat ik wat vrijer van de wind straks kom te liggen die al behoorlijk aantrekt.
Er ligt ook een leeg verfblikje waarvan ik met wat handig snijwerk met de Leatherman een klein houtkacheltje kan maken.
Ik verzamel buiten veel kleine en ook dikke takjes die ik vannacht kan gebruiken hiervoor.
Het zeil zal als slaapzak dienen terwijl ik me dan op het bankje in het hoekje neer nestel.
De eerste mossel
Het is al achter in de middag wanneer ik de mosselen kook op de Exotac kaars.
Het is heerlijk om wat warms binnen te krijgen behalve de lading sparrenthee waar ik een hele verzameling van heb aangelegd.
Ook al zijn het maar 5 mosselen, wat een opkikker kan een mens krijgen van warm eten.
Zeker nu het harder begint te waaien en de eerste regendruppels beginnen te vallen, voel ik hernieuwde energie.
Anderhalve dag hier en al volledig zelfvoorzienend denk ik bij mezelf.
En dat in de winter.....
Ik trek de poncho aan en verzamel nog wat extra brandhout. Op het laatste moment vond ik toch dat ik niet genoeg had en gelukkig dat ik dat dacht zal later blijken.
De rest van de middag gebruik ik om wat spullen filmend te reviewen, en later om te schuilen voor de regen.
Als rond half zeven het donker valt maak ik me op om te ten ruste te brengen.
Het weer is te slecht om er op uit te gaan en na zo'n lange dag van alles en nog wat doen, merk ik dat mijn energiereserves flink opgegaan zijn.
Ik scherm mijn hoekje af met de poncho ontvouwd als tarp, wat makkelijk kan dankzij de gaten in de zeecontainer en het touw wat aan de tarp vastzit.
Zo heb ik een knus en zelfs warm hoekje wat ik verlicht en verwarm (ja ja, dat kan WEL met een kaars) met de Exotac candle.
De houtkachel gemaakt van verfblik wil ik achter de hand houden en pas op het laatste moment gebruiken.
Ook probeer ik even een Glow stick uit de tas.
Deze stick kun je twee keer breken, waarbij hij twee keer 12 uur licht geeft. Deze stick werkt ECHT 24 uur in totaal en hoewel er weinig licht vanaf komt, zou hij bij een noodsituatie waarbij je de aandacht moet trekken van onschatbare waarde zijn.
Al met al lig ik comfortabel in mijn slaapzak van zeil en het duurt wederom niet lang voor de slaap mij overmant.
Tafeltje
Daar lig je dan
Muurtje gemaakt van de poncho/tarp
Een knus hoekje
De avond doorbrengend
De kaars zou 16 uur brandtijd moeten geven, maar dat is niet berekend op continue ontbranding. Als de bijenwas volledig gesmolten is, staat het volledige bakje in de fik.
Alhoewel in eerste instantie blij met de extra afgegeven warmte, zet ik dat gelijk om in zorgen als ik me bedenk dat ik zo niet de nacht doorkom. Het verfblik is als nood, maar als dit zo doorgaat dan is die 16 uur eerder 6 uur.
Halverwege de nacht krijg ik gelijk. Ik wordt wakker van de kou en zie dat ik rookwolkjes uit adem.
Het weerbericht had gemeld dat het niet zou vriezen, maar zo zie je maar weer eens hoe dat kan omslaan.
Snel maak ik het verfblik kacheltje aan. Met tondel van een onvolgroeide rietsigaar en wat losse blaadjes en sparrentakjes staat het vuur zo in de hens.
Het kost me een half uur om de wat dikkere takjes aan te krijgen en er gaan heel wat dunnere erdoorheen.
Ik val weer in slaap, om de zoveel tijd wakker gemaakt door een dovend vuurtje waarna ik weer mijn best moet doen het vuur weer laaiend te krijgen.
Omstreeks 5 uur is de koek op.
De laatste takken zijn allang uitgedoofd en ik merk dat ik lig te rillen van de kou.
Koortsachtig bedenk ik me of ik zal blijven liggen totdat het door me heen schiet dat ik beginnende
onderkoelings verschijnselen vertoon.
Snel sta ik op.
Pfff...het is koud!
Ik spring op en neer om de doorbloeding te laten doorstromen en besluit een paar sprintjes te trekken.
Na ongeveer 15 minuten wordt ik weer warm en ik besluit een lange wandeling te maken.
Buiten licht een witte gloed over het gras en nu weer gaan liggen zonder vuur zou betekenen dat ik het gewoon weer koud zou krijgen.
Ik breng de camera weer naar het oplaadpunt waar ik zie dat er twee emmers staan. 1 is gevuld met sinasappelen en de andere met appels.
Doen ze dit express?
De euforie die ik gisteren voelde toen ik me volledig zelfvoorzienend achte, verdwijnt bij deze aanblik en het hongergevoel in mijn maag.
Sterk blijven jongen, zeg ik tegen mezelf.
We zijn niet zo ver gekomen om Bear Grylletjes uit te halen en wat zijn nou drie dagen afzien?
Is niet je eerste keer toch!
Na mezelf weer moed ingepraat te hebben, ga ik terug naar de container.
Ik ben weer volledig opgewarmd en ga nog even terug de "slaapzak" in voordat ik straks mijn kamp opbreek.
Oplaadpunt in de schuur
Express of niet over nagedacht?
Woensdagochtend 12/02/'14 Tijd: 08:30, Derde dag.
Niet helemaal uitgerust begin ik de dag.
Het plan is om vandaag eens te gaan vissen, meer mosselen te zoeken en nog wat items uit de tas te filmen en reviewen.
De emergency whistle had ik gisteren al gedaan. Een noodfluitje wat een keihard geluid maakt en in elke overlevingssituatie op je lichaam gedragen hoort te worden.
Zodoende heb ik deze aan de ketting om mijn nek gehangen. In geval van nood Moet je er makkelijk bij kunnen en niet er van uitgaan dat je je tas ondersteboven kunt keren.
Terwijl ik richting het meer wandel zit ik verschillende opties voor het filmen vandaag te bedenken en als ik een bocht doorloop zie ik dat ik niet de enigste ben die zin in vissen heeft vandaag.
Aan de rand van het water staat een tentje en volledig gecamoufleerde man, druk bezig met twee hengels klaar te maken voor gebruik.
Omdat het zonnetje begint te schijnen en ik de man toch niet kan ontlopen maak ik even een kort praatje voor ik verder loop.
Een stukje verderop leg ik de poncho als kleedje neer op het gras en pak ik het vissetje uit de tas.
Het is een 20 delig vissetje, bestaande uit meerdere haakjes, loodjes en 35 meter lijn.
Omdat er een sterke stroming staat besluit ik het meegeleverde "echte" visje met haak aan de lijn te gebruiken. Ik plaats hem ongeveer een meter in de lijn en aan het uiteinde bevestig ik een loodje.
Het kost me een paar keer gooien en 1x de draad ontwarren voordat ik de lijn goed strak heb uitgezet, maar volgens mij kan ik er dan ook niks verkeerds meer aan doen.
Ik bevestig de draad verstopt in het riet en ga verschillende gear items uit de tas iets verderop filmen en reviewen.
Ik behandel onder andere de simpele EHBO kit die een ieder zou moeten hebben zelfs voor elke wandeling, ik demonstreer hoe goed de Gorilla 2 seconde lijm is en het naaisetje komt ook aan bos.
De EHBO kit is klein, maar bevat de belangrijkste essentiële zaken. Verband, pleisters, steriele doekjes, handschoentjes en een schaar. Het zit er allemaal in en meer nog.
De Gorilla 2 seconde lijm is net zoals de tape waanzinnig goed. Sommige mensen vragen zich soms af wat ze met secondelijm in hun BOB moeten, maar lijm is voor zoveel verschillende dingen bruikbaar dat je die er gewoon bij moet doen.
Hetzelfde geld eigenlijk ook voor het naaisetje.
Nou ben ik niet de beste naaister, maar hoeveel verlichting het kan geven als je een kapot kledingstuk weer aan elkaar kan naaien of die sok die je kan stoppen je kan geven.
Wederom essentiële zaken!
Na weer wat paardenbloemen uit de grond gerukt te hebben ben ik deze vorm van voedsel nu wel zat.
Even zit ik te denken aan een eendenjacht, maar we zitten in Nederland en ik denk niet dat als ik gezien wordt me dat in dankbaarheid wordt afgenomen.
Ik besluit na de lijn weer gecontroleerd te hebben om weer op mosseltocht te gaan en eventueel andere eetbare dingen te zoeken.
Helaas levert het rondje op het eiland niks op.
Ik vind heel veel lege schelpen en alhoewel ik een paar keer beet denk te hebben, zijn de mosselen na nader onderzoek toch geopend en dus oneetbaar.
Het is jammer, maar ook mijn laatste dag en dus wordt het leed meer verzacht.
Ik doe me nog wat tegoed aan wortelstok van riet en ga lekker in het zonnetje liggen bij mijn visstek.
Vislijn klaarmaken
De lijn in het riet
Halverwege de middag vind ik het best. De vis bijt niet en na nog wat andere opties geprobeerd te hebben geef ik het op.
Soms vang je de ene na de andere vis en soms gewoon helemaal niets. Dat is het leven!
Ik kom weer langs de visser en die heeft duidelijk hetzelfde probleem. Hij is toch we benieuwd naar wie ik ben en wat ik doe en dus vertel ik hem van mijn tocht.
Hij hangt aan mijn lippen en besluit dat hij ook een nieuwe hobby erbij moet nemen.
Het hebben van een noodgevallentas is iets wat hij al thuis heeft staan, maar er vanaf nu beter over gaat nadenken.
Hij maakt voor het review een paar mooie foto's van mij en de tas en we nemen afscheid.
Deze gaat op canvas in mijn hobbykamer
Omdat ik het kompas nog wil uitproberen wandel ik weer het bos in.
Het knoopkompas is een ini-mini knoopkompas die je vlak op je hand moet leggen voor gebruik.
In elke survival situatie moet je een kompas hebben. Ik heb zelfs in Nederland mensen meegemaakt die dachten recht door het bos te lopen, maar uiteindelijk in cirkeltjes liepen.
Vergis je niet, ook in Nederland verdwalen mensen en een goed kompas kan je helpen om er eerder uit te komen.
Wel bedenk ik me dat ik binnenkort een klein opbergdoosje voor dit kompas moet regelen. Het is zo klein dat het makkelijk kwijt te raken is en straks heb ik een kompas nodig om mijn kompas te zoeken.
Diep in het bos maak ik een simpel kamp met de poncho als tarp en van de laatste tondel maak ik een vuurtje voor een kopje thee.
Ik bekijk de FFP3 mondmaskers voor het eerst wat beter. Er zitten er drie in de tas en dat is voor mijn gezin eigenlijk 2 te weinig (na review 3).
De maskers zijn bedoeld voor als er bijvoorbeeld een virus uitbraak is.
Natuurlijk horen deze dan ook in een overlevingstas te zitten en ik zit me af te vragen hoe het komt dat ik thuis wel een paar maskers heb liggen maar er geen 1 in de eigen BOB heb gedaan.
Vanaf nu gaan deze puur voor de zekerheid ook bij mij thuis in de tas. Immers het neemt totaal geen ruimte in en een zekere vorm van veiligheid biedt het zeker.
Zeker in ons klein kikkerlandje wat zwaar overbevolkt is, zou een ieder dergelijke bescherming moeten hebben.
Ik wandel en geniet nog even van de natuur en als het donker begint te worden loop ik weer richting de zeecontainer waar ik de laatste paar uur zal doorbrengen voordat mijn contactpersoon mij zal ophalen.
Walking through the forrest
Uitrusten
Onderweg ben ik genoodzaakt de poncho uit de tas te trekken, aangezien het weer volledig omslaat en het weer begint te regenen en waaien.
Om 00:00 zal ik opgehaald worden en zit de tocht er op. Het blauwe zeil heb ik weer achtergelaten bij de hut die ik gevonden had.
Hij is niet van mij en de kinderen zullen er nog veel plezier aan beleven.
Door het weer kan ik niet veel meer doen en ik nestel mij weer in het hoekje van de keet.
De uren kruipen voorbij nu ik weet dat het einde er bijna op zit en rond 20:30 krijg ik een telefoontje of ik het gezellig vind als mijn contactpersoon het laatste uurtje samen met mij doorbrengt.
Ik moet nog 1 item reviewen en dat is de signalerings spiegel.
Op de achterkant staan instructies en in het midden een gat. Plaats je handpalm voor de spiegel en kijk door het gat. Richt met het gat op het licht wat je wilt vangen en kantel totdat in het midden van je handpalm het licht verschijnt.
Lukt dit dan kun je richten en dus ook signaleren.
Rond 22:45 krijg ik het telefoontje dat de auto er bijna is.
Ik pak de spiegel en wacht tot ik de koplampen zie.
Het is een lange rechte weg en zodra ik het lichtpuntje in mijn handpalm zie begin ik als een gek te schitteren.
Na een vriendelijk goedenavond en hoe was je tocht, wordt bevestigd dat de spiegel naar behoren werkte.
Ik nodig hem uit in "mijn" onderkomen en het laatste uur is zo voorbij door alle verhalen die te vertellen zijn.
Als we in zijn bus stappen trekt hij nog 1 laatste verassing tevoorschijn.
Een flesje Bacardi en een paar blikjes cola.
Ik schenk in, zak achterover en laat me lekker naar huis toe rijden.
Klaar voor nieuwe avonturen!
De B-BOB en cameratas
Tas en inhoud
Conclussie:
Er zaten goede en minder goede spullen in de B-BOB.
De tas is te koop voor €319,45 en heeft momenteel een aanbiedingsprijs van €275,95.
De bedoeling en de vraag aan mij was of je 72 uur kunt overleven met deze tas.
De tas is bedoeld om zelf eten toe te voegen. Dit heb ik niet gedaan om er een echte uitdaging van te maken.
Niks van wat ik heb gedaan raad ik anderen aan om zelf te doen als het niet nodig is en om altijd aan je veiligheid te denken zolang er zich geen noodsituatie voordoet.
Om antwoordt op de vraag te stellen of je 72 uur kan overleven op de inhoud en samenstelling van deze tas kan ik met een gerust hart JA antwoorden.
Mijn persoonlijke mening is dat de tas bijna compleet geleverd wordt met een minimum aan overlevingstools die je bij je dient te hebben als je nadenkt over het aanschaffen of samenstellen van een BOB.
Op de draadzaag en lucifers na zaten er kwalitatief goede spullen in de BOB en als dit aangepast zou worden voor andere merken of vergelijkbare producten is de tas helemaal compleet.
Ook pleit ik voor een andere naam in de webshop.
Budget Mini-BOB klinkt namelijk redelijk, maar B-Bopje te schattig om serieus naar dit product te willen kijken.
Zelf zou ik een machette (of kleine bijl), norrit (voor eventueel diarree), vasaline (mijn lippen waren kapot na de tocht), wc papier (haal de rol er uit, dan kan je hem platvouwen), plastic tasjes of vuilniszak (leave no trace en /of zit droog), SAS survivalboek, en een nooddeken ter voorkoming van onderkoeling toevoegen.
De prijs van de B-BOB is goed geprijst en voor mensen die nog geen BOB hebben en gelijk met een voorsprong willen beginnen is dit een betaalbaar en goed product.
Met vriendelijke groet,
Gamble